Wie vandaag in Vlaanderen wordt geboren, heeft een levensverwachting van meer dan 80 jaar. Samengaand met het langer leven, stijgt ook de zorgvraag.

Katrien kreeg altijd de nodige nestwarmte in haar ouderlijke thuis. De deur stond altijd open. Waarom dan nu niet de rollen omdraaien?
Katrien begon luidop na te denken hoe ze op een aangename en respectvolle manier zorg zou kunnen dragen voor haar ouders.
Waarom niet twee generaties van hetzelfde gezin onder één dak laten samenhuizen? Haar man Michel was het idee genegen.
Allen samen kwamen ze vragen om een meergeneratiewoning.

Op het ogenblik van de vraagstelling was de zogenaamde "zorgwoning" de enig wettelijk vastgelegde vorm van meergeneratiewonen.

Om de woning finaal als zorgwoning te kunnen laten catalogeren, diende aan een aantal voorwaarden voldaan:

• binnen de woning mocht één en slechts één kleinere wooneenheid worden gecreëerd. Het was niet mogelijk om twee of meer aparte zorgwoningen te creëren in één hoofdwoning;
• de ondergeschikte wooneenheid diende fysiek één geheel te vormen met de hoofdwoning (geen vrijstaand bijgebouw of mobiele zorgunit);
• de ondergeschikte wooneenheid mocht (gedeelde ruimtes niet meegerekend) ten hoogste één derde uitmaken van het bouwvolume van de volledige woning;
• de hoofdwoning en de ondergeschikte woning moesten eigendom zijn van dezelfde eigenaar(s);
• de ondergeschikte wooneenheid diende gericht op het huisvesten van hoogstens 2 personen, waarvan minstens 1 persoon van 65 jaar (of ouder) of minstens 1 hulpbehoevende persoon.

De hulpbehoevende personen mochten zowel in de hoofdwoning als in de ondergeschikte woning wonen.

De opdrachtgever liet het oog vallen op een charmant hoekperceel in kustgemeente De Haan.
Gezien de oriëntatie en de aanwezigheid van een charmante boom centraal op het perceel, werd beslist de voortuin maximaal te behouden. De woning schoof naar de uiterste hoek van de bouwzone. De woonfuncties werden maximaal gericht naar de zonnige voortuin, die verder werd verrijkt met een terras en zwemvijver.

Het witte volume in sierpleister vindt geborgenheid onder een deken van donkere tegelpannen.
De specifieke dakvorm, een hedendaagse interpretatie van het traditionele zadeldak, maakt het mogelijk om, binnen stedenbouwkundige randvoorwaarden, alle kamers op de verdieping de gewenste ruimtelijkheid en daglicht te bieden.
Uitsparingen in het volume maken plaats voor een overdekte inkom en een inpandig dakterras.

Het ontwerp voorziet op de gelijkvloerse verdieping een gemeenschappelijke keuken en leefruimte met een eenvoudig toegankelijke slaapzone voor de ouders. De verdieping beidt een tweede ‘woonunit’ met leefruimte, kitchenette, slaapkamer en gastenkamer.