Met de afbraak van het Zeemanshuis ontstond een leemte in het collectief geheugen van de stad Antwerpen, maar werd tegelijkertijd een ruwe diamant blootgelegd. Deze diamant creatief, doordacht en zorgvuldig bewerken opdat nostalgie zou kunnen plaatsmaken voor fierheid, was de ultieme betrachting van ons projectteam.

Het voormalige Zeemanshuis was geen toonbeeld van stedenbouwkundige en/of architecturale kwaliteit, maar presenteerde wel een rijke mix aan voorzieningen (hotel, theaterzaal, restaurant,…). Bij de nieuwe ontwikkeling zijn we dan ook op zoek gegaan naar het herstel van deze functionele rijkdom.

Het L-vormige gebouw structureert het binnengebied en geeft mee vorm aan de belangrijkste uitdaging van het masterplan: het ontwikkelen van een ‘omgekeerd’ bouwblok, dat zowel een publieke binnenzijde als een publieke buitenzijde heeft. Een balken en kolommengrid, in combinatie met de royale vrije hoogtes der bouwlagen, staat garant voor een hoog accommodatievermogen.
We onderscheiden 4 binnenhoven, met elk een eigen karakter.

Aan de straatwanden voorzagen we kleinschaliger architectuur; in een gevarieerd aanbod met nieuwe woningtypologieën. De straat- en hofgevels, volgen de ontwikkelingslogica van de stad. Het beeld wordt gevormd door een pandsgewijze opbouw, een schakeling van verwante gebouwen die toch een eigen identiteit krijgen.