In de tuinbouwstreek van Hoeilaart, op een achterin gelegen perceel, bouwde architect Eugeen Liebaut een woning voor zijn zus en schoonbroer.
Bedoeling was een bescheiden met de omgeving harmoniërend bouwvolume op te trekken. Geen in het oogspringend modern bouwblok - maar een huis zoals een kind het zou tekenen.

De opdrachtgevers wilden van in het begin graag een passieve woning. Om de nodige technische knowhow hiervoor aan te leveren, werd DENC!-STUDIO aangesproken als studie- en adviesbureau. Op dat ogenblik was het voorontwerp al behoorlijk ver vergevorderd. Wonderwel bleek het concept zich perfect te lenen voor een passieve uitvoering.
De compactheid en de eenvoud van het volume betekenden een aanzienlijke vermindering van het aantal details voor de bewaking van de luchtdichtheid en de continuïteit van de isolatie. Om de onregelmatige vorm van het dak te kunnen realiseren, werd de woning opgetrokken als een staalskelet, ingevuld met een houten raamwerk.

Omliggende bebouwing bestaat hoofdzakelijk uit een gelijkvloers plus dak. Deze typologie, eigen aan de typisch Belgische verkaveling, is het uitgangspunt waardoor de woning zich naadloos en onopvallend tracht in te bedden in omgeving. Maar ook poogt de architectuur zich te onderscheiden door subtiele nuances. Zo is de nok van het schilddak uit het centrum verschoven waardoor de vier dakvlakken elk een verschillende hellingshoek en vorm verkrijgen. De bekleding van gevels en dak is identiek waardoor een soort abstractie ontstaat: de buitenhuid die afgewerkt is met leien wordt een lichtgrijze homogene schil die een hel wit interieur herbergt. Dat hel wit wordt hier en daar gebroken met enkele kleurvlakken.

Er werd geopteerd om de vensters niet te spreiden maar eerder te concentreren in oost- en zuidzijde. Daar neemt de woning in de winter zijn warmte en creëert een riant open gevoel, contrasterend met de overige volledige gesloten wanden en dakvlakken.
Inwendig resulteert dit in een extreme openheid op gelijkvloers, in het woongedeelte, terwijl de ruimte op de verdieping onder het dakvolume, waar een soort tweede living voorzien is, een geborgenheid garandeert. Via een open vide weerkaatst beneden de bijna witte vloer en wanden het licht naar de bovengelegen gesloten verdieping. Op deze verdieping geeft een hoog geplaatst dakvenster een geraffineerd tegenlicht hoog in de nok.

Mede omdat het volume van de woning bescheiden is en een grote technische ruimte dus niet gewenst, werd geopteerd voor een compact-aggregaat. Dit toestel bevat een sanitair-warmwatervoorraad, een ventilatie-eenheid met warmtewisselaar en een lucht/water warmtepompsysteem. De warmtepomp is aangesloten op een grondbuis in de tuin.

De ventilatielucht die wordt afgezogen in de woning, geeft eerst zijn warmte af aan de inkomende lucht. Aangezien een warmtewisselaar nooit 100% rendement haalt, blijft er nog steeds restwarmte over in de uitgaande lucht. Via de verdamper van de warmtepomp wordt nog een deel van die warmte bijkomend onttrokken en afgegeven aan de boiler voor opslag. Wanneer de warmtepomp niet wordt ingezet voor de productie van warm water, kan de condensor van het warmtepompsysteem ook de toevoerlucht van de ventilatie opwarmen voor bijverwarming van de woning. Op deze manier zitten alle technieken dus in één relatief klein toestel.

In vergelijking met installaties waarbij technologieën van verschillende merken gecombineerd worden, treden veel minder afstemmingsproblemen op – hoewel het in het begin toch even zoeken is naar het juiste evenwicht. Voor onderhoud en herstellingen kan men bij één enkele installateur terecht.

Uit een interview, afgenomen door mevr. Roxane Heeren voor A+ (anno 2012):

(...)
Na ruim twee jaar kunnen de bouwheren alleen maar beamen dat hun nieuwe woning een verademing is na jaren in een traditioneel huis gewoond te hebben. Ze kunnen genieten van een leefruimte met riant uitzicht op de tuin, een leefruimte die bovendien via een grote vide verbonden is met een tweede, meer besloten leefruimte onder het dak. De utilitaire ruimtes en nachtfuncties zijn samengebracht aan de andere, gesloten, zijde van het volume. Dit contrast, dat bijna vanzelfsprekend uit het passieve en ruimtelijke concept is voortgevloeid, resulteert in een interessante architectuur, die bovendien zeer aangenaam is om te bewonen.

"We hebben hier al drie koude winters meegemaakt, maar we hebben buiten de ventilatie nog geen extra verwarming moeten voorzien," vertellen de eigenaars.
"Dankzij de grote glaspartijen en de goede inplanting profiteren we van de minste zon. De tuindeur staat trouwens bijna de hele zomer open. Bij heel warm weer laten we alles goed dicht langs de zonnekant en geeft de ventilatie een aangenaam verfrissend gevoel.
Dit is dus zeker geen huis waar we in opgesloten zitten, zoals vele mensen schijnen te denken. We zijn, samengevat, tevreden passiefhuisbewoners!'
(...)

Het resultaat is een discrete woning die toch onmiskenbaar de stempel van zijn ontwerper draagt en waarin architectuur en energievriendelijkheid als vanzelfsprekend hand in hand gaan.