"
(...)
De omgeving van de Watersportbaan werd naar aanleiding van de Europese roeikampioenschappen te Gent in 1955 en de Gentse kandidatuur voor de Olympische Spelen van 1960 vormgegeven.
Een grote roeibaan werd uitgegraven en met de opgegraven aarde werd het omliggende gebied opgehoogd.
De zone rond de sportinfrastructuur werd aangevuld met woningen om de naoorlogse woonnood op te vangen. Het uiteindelijke plan bevatte enkel hoogbouw en reflecteert het gedachtengoed van toenmalig Gentse socialist en schepen van Huisvesting, Georges Nachez.
De keuze voor hoogbouw maakte dat de 1500 woningen slechts 14% van de totale grondoppervlakte innamen.
(...)
In de laatste decennia kwam de oorspronkelijke kwaliteit steeds meer onder druk te staan, onder andere door een fragmentarische aanpak en weinig coherente keuzes op vlak van bestemming, publieke ruimte, mobiliteit, beeldkwaliteit, erfgoedwaarde en architectuur. Vandaag vormen de grootschalige sport- en recreatiefaciliteiten, de verschillende onderwijsinstellingen, het ziekenhuis, de OCMW-campus en de sociale hoogbouw eilandjes in een uitgestrekt gebied. Ook het profiel van de sociale huurders wijzigde doorheen de tijd.
(...)

Om tot een samenhangende en kwalitatieve woonomgeving te komen, is er nood aan een stedenbouwkundig masterplan voor de sociale woonwijk aan de Watersportbaan.
Deze studie gaat verder dan het aanpassen van de bestaande gebouwen aan de huidige woonnormen, maar onderzoekt een herschikking met het oog op een betere woonkwaliteit, leefbaarheid, ruimtelijke structuur, kwalitatieve groenruimte en optimaal ruimtegebruik, waarbij gestreefd wordt naar het behoud van het aantal units.
(...)
"

"
(...)
De Watersportbaan is een iconisch stuk stad in het westen van Gent. Iconisch, omwille van de grootstedelijke figuur van de Watersportbaan zelf en de modernistische vormgeving van hyperstedelijke bouwvolumes in het groen.

Wanneer we verder kijken dan wat evident is, zien we evenwel ook veel onderliggende problematieken.
Het is een wijk die op bovenlokaal niveau functioneert qua voorzieningen, maar tegelijk ook een bepaalde vorm van plaatsloosheid kent voor de lokale bewoners. De voorzieningen richten zich op de stad als geheel, maar een tussenschakel – op maat van de bewoners – is minder aanwezig.
Het weidse groen heeft kwaliteiten maar is vandaag eerder een afstandsschepper dan verblijfsruimte, plinten zijn niet kwalitatief opgevuld, er wordt met veel samen gewoond, maar niet samengeleefd.
Typologieën zijn niet afgestemd op hedendaagse normen en comfort en parkeerzones nemen veel ruimte in.
De uitdaging van de opdracht ligt in het vermenselijken van de buurt en de modernistische inslag te verduurzamen op sociaal, typologisch, ecologisch en vele andere vlakken.

(...)
In de overlapping van de verschillende aspecten schuilt potentiële(?) frictie, maar ook groei.
(...)
Het ontwerpvraagstuk kan niet losgezien worden van de initiële stedenbouwkundige uitgangspunten: hoogbouw in een groene omgeving. Precies die hoogbouw is één van de kernthema’s van het onderzoek.
(...)
Als team kijken we zeer pragmatisch naar deze site.
Ja, vasthouden aan het hoogbouwaspect is ideaal om snelheid te maken en aan te knopen met erfgoedwaarde op schaal van de wijk.
Nee, evident is dat niet gezien de wijze waarop samenwonen in hoogbouw door kwetsbare doelgroepen tot problemen kan leiden.
Als team zijn we gewoon om om te gaan met deze dualiteit en staan we voor rationele oplossingen op maat van deze plek.
(...)
"